Forum KSM AP

marcin · Gość

Rankiem…
Zamilknionym świtem… w pomruku burzy
Na zakręcie… w świadomości rychłego końca
Od lat wskazuje na cel świat

Pomiędzy rozpaczą transcendentnego uczucia klęski
Z zamkniętymi oczami zapatrzeni w przestrzeń…
Bliskie spojrzeń morderców na ofiarę… pochłaniamy rzeczywistość

Porażka zaczyna każdy dzień
Deszczem zalane niebo
Łez tysiące istot latających nad losem śmiertelnym

Zaćmieniem nasze sny przykrył księżyc
Jak to robi zawsze co tysiąc lat
Wskrzesił ciemność jak codzienność

Jabłkiem częstujesz…
Umieram z każdy kęsem zatrutej świadomości
Milion lat zmarłych dusz… otwiera mi oczy.

…

I objawia się Niebo…
Po środku pustki
Najszczerszej samotności tak głębokiej…
Rozpromieniony świt kolorem tęczy

I zaczynam wierzyć…
W jeden wers o Bogu.